Ο καιρός της σοκολάτας

Υπόθεση
Διηγήματα βασισμένα σε πραγματικά περιστατικά βρίσκονται μέσα σ’ αυτό το βιβλίο, ιστορίες αληθινές που ίσως φαίνονται απίστευτες, όπως τα παραμύθια. Πίσω από τις γραμμές τους κρύβεται ένα κομμάτι της νεότερης Ιστορίας μας, τα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μια εποχή που, όσα βιβλία κι αν γράφτηκαν γι’ αυτή, ποτέ δε θα είναι αρκετά. Παράλληλα, η συγγραφέας προτείνει στους νεαρούς αναγνώστες, σαν παιχνίδι, να ανιχνεύσουν γεγονότα, πρόσωπα, τόπους και στιγμιότυπα που μεταπλάστηκαν σε στοιχεία άλλων λογοτεχνικών της έργων.

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Πατάκης
Συγγραφέας: Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου
Εικονογράφηση: Γιώργος Ναζλής
ISBN: 9789601625744
Έτος 1ης Έκδοσης: 2006
Σελίδες: 89
Τιμή: περίπου 6 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Δ', Ε', Στ'

Κριτική
Η συγγραφέας αποδίδει για μια ακόμη φορά πολύ όμορφα και πειστικά την οπτική γωνία του μικρού κοριτσιού, ξαναζωντανεύοντας προσωπικές της ιστορίες από την περίοδο της γερμανικής Κατοχής στην Αθήνα, κάπου γύρω από το λόφο του Στρέφη. Βιβλίο καλογραμμένο, ενδιαφέρον και ωφέλιμο. Βοηθητική εικονογράφηση πέρα από το εξώφυλλο δεν συναντάμε στο βιβλίο, ωστόσο οι ιστορίες είναι πολύ μικρές σε έκταση και ο τρόπος γραφής διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο. Το βιβλίο προτείνεται σε παιδιά της Δ’, Ε’ και Στ’ τάξης, αν και θεωρώ ότι τα παιδιά των δύο τελευταίων τάξεων θα κερδίσουν περισσότερα.

Παρά τη σκληρότητα της εποχής που περιγράφει, η πένα της Λότης - Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου βαραίνει από ευγένεια και ανθρωπισμό, κάνοντας μικρούς αλλά και μεγάλους αναγνώστες να πλημμυρίζουν από συγκίνηση και συναισθήματα συμπάθειας για τον συνάνθρωπο. Για να δανειστούμε τα λόγια της ίδιας της συγγραφέως από τον επίλογο, οι ιστορίες που διαβάζουμε στο βιβλίο αυτό «γλυκαίνουν αφάνταστα την ψυχή, ευφραίνουν το νου, γαληνεύουν το πνεύμα. Γιατί δείχνουν ότι η καλοσύνη και η ανθρωπιά δε χάνονται, ακόμα και σε καιρούς βαρβαρότητας. Πράγμα που σημαίνει ότι το καλό και το δίκιο έχουν περισσότερη δύναμη από το κακό και το άδικο»…

Αξίες - Θέματα
Ανθρωπισμός, Αξιοπρέπεια, Ιστορία, 28η Οκτωβρίου

Εικονογράφηση

Απόσπασμα

Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. Ήταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά.

Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή.

«Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου. «Αν σου χυνόταν στο δρόμο;»

Δεν ήξερε ότι με τίποτα δε θ’ άφηνα το τενεκεδάκι μου να πάθει στο δρόμο κακό. Πηγαίνοντας το πρωί στο σχολείο, είχα δει τρεις σκελετωμένους με κουρέλια να ψάχνουν με μάτι άγριο σ’ ένα σωρό από σκουπίδια. Άρπαζαν αποφάγια, φλούδια, κουκούτσια και τα ‘γλειφαν με λαχτάρα…

Μου κόπηκε η ανάσα. Σκέφτηκα πως έτσι θα καταντούσαν κι οι μεγάλοι στο σπίτι αν συνέχιζαν να μην τρώνε, για να έχουμε φαγητό μόνο εμείς τα παιδιά. Κι ύστερα θα πέθαιναν ένας ένας – ο μπαμπάς, η μαμά, η ξαδέρφη μας η Όλγα…

«Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου» δήλωσα ορθά κοφτά.

«Το ίδιο κι εγώ» φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου.

(…)

Η σούπα ερχόταν τακτικά στο σχολείο, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή. Ώσπου μια μέρα, μας μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στη γραμμή και μας έβαλαν στα τενεκεδάκια κάτι σα μέλι, αλλά σκούρο κοκκινωπό. «Γλυκόζη» το είπαν μα και για σοκολάτα λιωμένη μπορούσες ακόμα να το περάσεις με τη φαντασία σου, αν τη σοκολάτα τη λάτρευες και σου έλειπε όλο και περισσότερο.

Βουτούσαν τα παιδιά το δάχτυλο στη γλυκόζη, το έγλειφαν με απόλαυση και γελούσαν ευτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους.

Ένα μεσημέρι, γυρίζοντας ο αδερφός μου από το σχολείο, δεν ήθελε να βάλει μπουκιά στο στόμα του – ούτε από τη σούπα ούτε από τη γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, έτοιμος να βάλει τα κλάματα.

«Τι συμβαίνει, παιδί μου;» ανησύχησε η μαμά.

Εκείνος δεν έβγαζε λέξη. Κι όσο δε μιλούσε, τόσο επέμενε η μάνα μου να μάθει, τόσο μεγάλωνε και η δική μας η περιέργεια.

Με τα πολλά, αποφάσισε τελικά ν α μιλήσει. Κι αυτό που μας είπε γράφτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα.

Στην αυλή για το συσσίτιο βρισκόταν, με της τάξης του τα παιδιά.

«Σκαρώνουμε κάτι;» άκουσε έναν από τους συμμαθητές του –«πειραχτήρης» ήταν το παρατσούκλι του- να ψιθυρίζει στο διπλανό, μόλις πήρε τη γλυκόζη στο τενεκεδάκι του.

Ο άλλος έγνεψε «ναι». Τότε ο πειραχτήρης κάτι του είπε στ’ αυτί, κρυφογέλασαν οι δυο τους πονηρά κι εξαφανίστηκαν στη στιγμή.

Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι να μπούνε στην τάξη.

Πρώτα έμπαιναν τα κορίτσια. Ύστερα τ’ αγόρια. Τελευταία η δασκάλα, που κόντευε να μην ξεχωρίζει από τα παιδιά, έτσι που είχε απομείνει πετσί και κόκαλο. Καταλάβαινες πως ήταν μεγάλη από τα μάτια της μόνο, που τα σκοτείνιαζαν ολόγυρα δυο μαύροι κύκλοι.

Όταν μπαίνανε όλοι στην τάξη, έκλεινε την πόρτα, μετρούσε τα παιδιά σειρά σειρά, έλεγε «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» κι αρχίζανε αμέσως το μάθημα.

Το «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» τη φορά εκείνη δεν το είπε. Ούτε να τους μετρήσει την είδανε. Κοντά στην πόρτα της τάξης στεκόταν σκυφτή, σαν να ψαχούλευε κάτι.

«Μα τι κάνει η κυρία εκεί;» ρώτησε παραξενεμένος ο Μάνος που δεν καλόβλεπε, τα περισσότερα παιδιά ήταν όρθια ακόμα.

«Πασαλείψαμε το χερούλι με γλυκόζη» χασκογέλασε από δίπλα ο πειραχτήρης «για να κολλήσουν τα χέρια της να γελάσουμε!»

Δε γελάσανε. Καθίσανε τελικά στα θρανία τους και δε μιλούσε κανείς. Κοιτούσαν τη δασκάλα τους τώρα όλοι βουβοί, σαστισμένοι… Είχε σκύψει κι έγλειφε με λαχτάρα μια το χερούλι της πόρτας, μια την παλάμη της… Ύστερα γύρισε και τους κοίταξε με παράπονο. Στα μάγουλά της έτρεχαν δάκρυα.

«Μην τη σπαταλάτε τη γλυκόζη, χρυσά μου, για τ’ όνομα του Θεού!» είπε ξέπνοα. «Σας τη δώσαμε όλη, ούτε μια σταγονίτσα δεν κρατήσαμε εμείς οι δάσκαλοι, για να τη φάτε να δυναμώσετε εσείς τα παιδιά. Μην τη σπαταλάτε, σας παρακαλώ, είναι κρίμα! Ειν’ αμαρτία!»

Την πήραν πάλι τα δάκρυα. Κι έκλαιγε, έκλαιγε…

Μαζεύτηκαν όλοι τριγύρω της. Μονάχα ο πειραχτήρης έμεινε στο θρανίο του με το κεφάλι κατεβασμένο. Οι άλλοι σπρώχνονταν ποιος πρώτος να την αγκαλιάσει, ποιος να της πρωτοπεί «από το δικό μου, από το δικό μου, κυρία, να, πάρετε λίγο!

Ούτ’ ένα τενεκεδάκι δεν άγγιξε η δασκάλα. Μόνο έκλαιγε, έκλαιγε…

Συσσίτιο στην κατοχή (πηγή)

Προβληματισμοί για Συζήτηση
Κατοχή
Γνωρίζετε τι σημαίνει η λέξη Κατοχή; Έχετε ακούσει ποτέ ιστορίες από τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας για τα παλιά χρόνια;  Εσείς πώς θα αντιδρούσατε αν η χώρα μας ξεκινούσε πόλεμο με μια ξένη χώρα; Έχετε συζητήσει με παιδιά από περιοχές στις οποίες γίνεται πόλεμος; Τι συμβαίνει άραγε στους κατοίκους μιας χώρας όταν αυτή κατακτηθεί από έναν ξένο στρατό; Επιτρέπεται στους ανθρώπους να ζουν όπως και πριν; Και αν το φαγητό δεν φτάνει για όλους, τι μπορούν να κάνουν για να καταφέρουν να επιβιώσουν;

Χρήση στην τάξη
Ένα χαριτωμένο σταυρόλεξο της Ευανθίας Πομάκη με απαντήσεις που βρίσκονται στο κείμενο, όπως και αρκετά άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία, συναντάμε στην παρουσίαση του βιβλίου εδώ

Ο καιρός της σοκολάτας

Η μαμά κάνει απεργία

Υπόθεση
Η Ανθή και η Γιούλη τα θέλουν όλα έτοιμα. Ο Διονύσης θέλει κινητό. Τα δίδυμα μωρά θέλουν άλλαγμα. Ο μπαμπάς θέλει για μεσημεριανό τσιπούρα αλανιάρα. Ο παπαγάλος θέλει τάισμα, ο σκύλος θέλει τη βόλτα του και ο κήπος πότισμα. Η μαμά, όμως, δεν προλαβαίνει όλα τα "θέλω" της οικογένειας και βρίσκει ένα κόλπο για να βάλει τάξη στο σπίτι. Άραγε, θα τα καταφέρει;

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Ψυχογιός
Συγγραφέας: Λίτσα Ψαραύτη
Εικονογράφηση: Ελίζα Βαβούρη
ISBN: 9789604536320
Έτος 1ης Έκδοσης: 2009
Σελίδες: 70
Τιμή: περίπου 7 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Γ', Δ'

Κριτική
Πρόκειται για ένα φαινομενικά απλό ανάγνωσμα που σκοπό έχει να ψυχαγωγήσει με το μέτριο χιούμορ του, αλλά και να θίξει τις πολλαπλές υποχρεώσεις που μπορεί να επωμιστεί μια υπεύθυνη μητέρα στη σύγχρονη οικογένεια, ειδικά όταν τα υπόλοιπα μέλη της είναι ανεύθυνα. Θεωρώ ωστόσο ότι το κάνει με αποτυχημένο τρόπο.

Το κείμενο είναι δυστυχώς γεμάτο από συμβάσεις -που κάποιες φορές συναντάμε σε βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά, λες και δεν πρόκειται για νοήμονες αναγνώστες- οι οποίες εξυπηρετούν άλλοτε τις «αστείες» σκηνές και άλλοτε την εξέλιξη της ιστορίας. Η εικονογράφηση είναι βοηθητική αλλά μάλλον αραιή (μια ολοσέλιδη ζωγραφιά κάθε περίπου 7 σελίδες), ωστόσο τα κεφάλαια είναι πολύ μικρά σε έκταση και η γραμματοσειρά αρκετά μεγάλη, οπότε το διάβασμα του βιβλίου δεν θα κουράσει τους μικρούς αναγνώστες.

Το ζητούμενο βέβαια από ένα παιδικό βιβλίο δεν είναι απλώς να μην κουράσει ένα παιδί καθώς το διαβάζει, αλλά και να το ψυχαγωγήσει πραγματικά, να το ταξιδέψει σε άλλους κόσμους, να ανοίξει δρόμους για τη φαντασία του ή έστω να το προβληματίσει. Γι’ αυτό και δύσκολα θα πρότεινα το συγκεκριμένο βιβλίο, καθώς μπορεί να καλεί τον αναγνώστη να δει την οπτική γωνία της μητέρας, αλλά κατά την άποψή μου περιέχει μερικά στοιχεία που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «επικίνδυνα». 

Αν το προτείναμε, θα ήταν περισσότερο για παιδιά Γ' και Δ’ τάξης, μια και διαβάζεται αρκετά εύκολα. Ωστόσο θα θεωρούσα απαραίτητη την παρουσία κάποιου μεγαλύτερου, ώστε να σχολιάσει μαζί με το παιδί τα σημεία που σηκώνουν συζήτηση.

Η μαμά της ιστορίας παθαίνει ό,τι και η Μαίρη Παναγιωταρά του τραγουδιού, μπλέκοντας με πολλές υποχρεώσεις ταυτόχρονα, και χωρίς βοήθεια από την υπόλοιπη οικογένεια. Ωστόσο, η συγκεκριμένη Μαίρη (για την ακρίβεια Άννα Γρηγορίου) μάλλον δεν ανήκει στη μικρομεσαία τάξη, καθώς μπορεί να έχει πέντε παιδιά, σκύλο, παπαγάλο και χρυσόψαρα, αλλά διαθέτει και μονοκατοικία με κήπο, λιμνούλα και ξαπλώστρα, ενώ παρότι σπούδασε νομικά, δεν εργάζεται..

Όταν αποφασίζει να αντιδράσει, η μητέρα ξαπλώνει στη σεζλόνγκ του κήπου και αφήνει τις «δουλειές» στην τύχη τους. Έτσι τα παιδιά αρχίζουν να κλαίνε γιατί πεινάνε, ο σκύλος γαβγίζει, ο παπαγάλος γκρινιάζει, και ο σύζυγος παίρνει άδεια από τη δουλειά για να ανταποκριθεί στην κατάσταση. Ωστόσο εκείνη αρνείται να υποχωρήσει και βλέποντάς τους να παιδεύονται σκέφτεται (σελ. 56-57):

«Άννα κράτα γερά και θα νικήσεις», χαμογέλασε ευχαριστημένη. «Χρειάζεται υπομονή για να καταλάβουν όλοι τους ότι πρέπει ν’ αλλάξουν συμπεριφορά».

Τι όμορφη που ήταν η εποχή πριν γεννηθούν τα δίδυμα… Μαζί με τον άντρα της και τα τρία παιδιά τους πήγαιναν διακοπές στο εξοχικό του παππού, σε μια πλαγιά του Ταΰγετου. Η γιαγιά Βιολέτα δεν καταδεχόταν πια να πηγαίνει εκεί τα καλοκαίρια και να κάνει παρέα με τους λύκους, τα τσακάλια και τις αλεπούδες. Προτιμούσε τη Μύκονο και την Πάρο για να χαζεύει τα βράδια στα κοσμικά στέκια αυτούς που έβλεπε στις πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης· ηθοποιούς, τραγουδιστές, μόδιστρους και κυρίες της καλής κοινωνίας.

Στο τέλος η μαμά δικαιώνεται και πηγαίνει για ψώνια (σελ. 68): Όταν είδε το λογαριασμό τα 'χασε. "Χαλάλι μου", είπε και γύρισε σπίτι της ευχαριστημένη.

Το διήγημα κλείνει με την πρωταγωνίστρια να προσλαμβάνει μια Ρουμάνα για τις δουλειές του σπιτιού και να κλείνει ραντεβού στο κομμωτήριο (σελ. 70) για βαφή, κούρεμα, χτένισμα και μανικιούρ.

Αυτές είναι οι τελευταίες λέξεις του βιβλίου, στην περιπέτεια του οποίου το χρήμα μοιάζει να δίνει τελικά την πολυπόθητη λύση.

Στα θετικά κρατάμε το ότι το βιβλίο είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από ανακυκλωμένο χαρτί.

Αξίες - Θέματα
Υπευθυνότητα

Εικονογράφηση

Απόσπασμα
Η κυρία Άννα καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα όλο το βράδυ. Πέρασε η ώρα που είχαν συμφωνήσει και ο Διονύσης δεν είχε επιστρέψει. Έβαζε με το μυαλό της τα χειρότερα· ότι είχαν ποτίσει το γιο της με ναρκωτικά και ποιος ξέρει πού βρισκόταν αναίσθητος. Άσε που μπορεί να τον πλεύρισε κανένας ανώμαλος, αυτοί ξέρουν τα στέκια των παιδιών και τους τρόπους να τα παρασέρνουν…

Πήγε έντεκα η ώρα, ο Διονύσης άφαντος, και η κυρία Άννα βρισκόταν στα όρια του πανικού. Καθισμένη σε μια καρέκλα πίσω από την εξώπορτα, περίμενε να ακούσει την πόρτα του κήπου να ανοίγει. Τώρα το σενάριο ήταν ακόμα πιο τραγικό· ο Διονύσης ζαλισμένος – οι σερβιτόροι ρίχνουν μερικές φορές και κανένα σφηνάκι στα αναψυκτικά των παιδιών για να συνηθίζουν και να γίνονται πελάτες τους – να βγαίνει από την καφετέρια και να περνάει απρόσεκτα το δρόμο, ένα αυτοκίνητο να έρχεται με μεγάλη ταχύτητα, να τον χτυπάει και να μένει αιμόφυρτος στην άσφαλτο.

Η κυρία Άννα σηκώθηκε και ξύπνησε τον άντρα της για να μοιραστεί τους φόβους της μαζί του.

- Όλα αυτά που σκέφτεσαι είναι ανοησίες. Ο Διονύσης περνάει καλά, διασκεδάζει και ούτε που σκέφτεται να κοιτάξει το ρολόι του. Λέγοντας αυτά, ο κύριος Σωκράτης γύρισε από το άλλο πλευρό και συνέχισε τον ύπνο του.

Εκείνη επέστρεψε πάλι στην καρέκλα της και κάθε τόσο έβλεπε την ώρα.

- Άχ, εγώ φταίω, η άκαρδη μάνα που δεν άγόρασα στον Διονύση κιητό.  Θα τον έπαιρνα τώρα και θα μάθαινα πού είναι και τι κάνει.

- Αλήθεια, γιατί δεν τηλεφωνώ στην καφετέρια να τον ζητήσω;» σκέφτηκε. «Πώς όμως θα μάθω τον άριθμό; Ο Διονύσης είχε πει ότι θα πήγαιναν στην Πέργκολα, ή κάτι τέτοιο. Μπα, όχι… Αυτό είναι ταβέρνα που κάνει νόστιμο κοκορέτσι. Μήπως ήταν το Μπλου Σκάι; Μα τι λέω, η χαζή, και μπλέκομαι με τα κανάλια της τηλεόρασης; Κάπως αλλιώς το έλεγαν… Α, ναι, νομίζω ότι είναι η φωλιά του κότσυφα. Όχι, όχι… Τι στο καλό έπαθα και μπερδεύτηκα μ’ ένα παιδικό βιβλίο που διαβάζω στα δίδυμα;»

Κόντευαν μεσάνυχτα όταν άκουσε ένα αυτοκίνητο με σειρήνα να περνάει έξω από το σπίτι.

Προβληματισμοί για Συζήτηση
Απεργία
Ξέρετε τι σημαίνει απεργία; Γιατί απεργούν οι άνθρωποι; Τι κάνετε εσείς όταν η δασκάλα ή ο δάσκαλός σας απεργεί; Είναι άραγε σωστό να σταματάμε να εργαζόμαστε για να πετύχουμε τους στόχους μας; Εσείς με ποιον τρόπο διαμαρτύρεστε όταν θέλετε να καταφέρετε κάτι; Η μαμά έχει δικαιώματα σαν τους εργαζομένους; Και μπορεί να σταματήσει να μας φροντίζει αν νιώσει ότι εμείς αδιαφορούμε και την καταπιέζουμε; Ποια θα ήταν η σωστή συμπεριφορά εκ μέρους μας για να μη φτάσουμε σε καταστάσεις σαν αυτές του βιβλίου; 

Η μαμά κάνει απεργία

Ο κήπος με τ' αγάλματα

Υπόθεση
Μια συντροφιά παιδιών, σ’ ένα χωριό κάπου στη Νεάπολη Λακωνίας, περνάει τα μεσημέρια της σ’ έναν κήπο με αρχαία αγάλματα. Τα παιδιά μαθαίνουν για την ιστορία του τόπου τους και συμφιλιώνονται με την προγονική κληρονομιά· τόσο, που βάζουν τα αγάλματα στην παρέα τους σαν να ήταν ζωντανά. Έτσι, όταν θα έρθει η ώρα τα αγάλματα να φύγουν για κάποιο μουσείο της πρωτεύουσας, οι μικροί ήρωες αγωνίζονται να τα κρατήσουν κοντά τους.

Το έργο έχει μεταφερθεί και στην τηλεόραση σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, παραγωγή του Νίκου Πιλάβιου και μουσική από τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Ένα μικρό δείγμα μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:

το αντίστοιχο απόσπασμα στο βιβλίο έχει ως εξής (σελ. 10):

Θα σας πω κάτι: καμιά φορά, όταν εμείς τα παιδιά, η δική μας παρέα δηλαδή, όταν δεν έχουμε πια τι να κάνουμε κι ούτε θέλουμε να παίξουμε τίποτε από τα γνωστά, τότε ξεκινάμε παρέα για τις γειτονιές τραγουδώντας δυνατά. Πολύ δυνατά. Και κεφάτα. Ανοίγει τα παράθυρα ο κόσμος να μας μαλώσει που τους ανησυχούμε στο καταμεσήμερο. Μα γελάνε. Κι εμείς τραγουδάμε ακόμη πιο πολύ. Ώσπου να γυρίσουμε όλες τις γειτονιές, κουραζόμαστε πια από το πολύ τραγούδι. Και το γέλιο. Και τότε πάμε στην άμμο και ξαπλώνουμε και κοιτάμε τον ουρανό. Αφήνουμε τα πόδια μας να τα βρέχει το κύμα. Ή πάμε στον κήπο με τ’ αγάλματα. Άμα δεν έχουμε σχολείο δηλαδή. Πιο πολύ το καλοκαίρι. Χαιρόμαστε πολύ στον κήπο. Στ’ αγάλματα.

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Καστανιώτης
Συγγραφέας: Ελένη Σαραντίτη
Εικονογράφηση: Αλέκος Φουντουκλής
ISBN: 9789600337198
Έτος 1ης Έκδοσης: 1980
Σελίδες: 109
Τιμή: περίπου 8 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Ε', Στ'

Κριτική
Πρόκειται για μια μικρή ρομαντική ιστορία, δοσμένη με μια αθωότητα στο ύφος γραφής, την οποία δεν συναντάμε πια στην παιδική λογοτεχνία, και που παραπέμπει σε συγγραφείς του παρελθόντος όπως η Πηνελόπη Δέλτα. Ο λόγος είναι απλός αλλά πλούσιος, οι χαρακτήρες σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωμένοι, και μια θολή νοσταλγία ποτίζει τις σελίδες.

Τα κεφάλαια είναι μικρά και με άφθονους διαλόγους, έτσι δεν θα κουράσουν τους νεαρούς αναγνώστες. Ωστόσο η συνοδευτική εικονογράφηση είναι μάλλον υποτυπώδης και οι αφηγήσεις αρκετές, οπότε καλό θα ήταν να το δοκιμάσουν παιδιά που έχουν ήδη κάποια αναγνωστική εμπειρία και τους αρέσει το διάβασμα.

Προτείνεται περισσότερο για παιδιά Ε' και Στ’ τάξης, ενώ θεωρώ ότι απευθύνεται εξίσου σε αγόρια και κορίτσια με μια μικρή ίσως προτεραιότητα στα δεύτερα λόγω αφηγήτριας.

Το κλασικό (πλέον) αυτό ανάγνωσμα, καταφέρνει με έναν ιδιαίτερο, αλληγορικό τρόπο, να συνδυάσει την αγάπη για το παρελθόν με τις εφηβικές ανησυχίες μιας παρέας παιδιών. Προσθέτει παράλληλα και μια πινελιά πολυπολιτισμικότητας, αφού στο χωριό εμφανίζονται κατά καιρούς τουρίστες αλλά και τσιγγάνοι που αλληλεπιδρούν με τα παιδιά. Έτσι οι ήρωες ανακαλύπτουν την ιστορία του τόπου τους που σιγά σιγά ξεδιπλώνεται μπροστά τους μαζί τα μυστικά της ίδιας της ζωής. Κοινός παράγοντας η αγάπη.

Αξίες - Θέματα

Φιλία, Ομορφιά, Αγάπη για τη ζωή, Ανθρωπισμός, Πατριδογνωσία.

Εικονογράφηση

Απόσπασμα

Ο Θεαγένης – σας έχω πει για τον Θεαγένη; - αυτός είναι ένας νέος άντρας και πολύ ωραίος. Τον Θεαγένη τον έχουμε αρραβωνιάσει με τη Λήδα. Ταιριάζουνε, γι’ αυτό. Είναι κι οι δύο ψηλοί, λευκοί και ωραίοι. Και σοβαροί. Είναι κι άλλα αγάλματα. Πολλά. Γυναίκες και άντρες. Να πω την αλήθεια μου, επειδή δε θυμόμαστε τόσο πολλά ονόματα για να τα ονομάσουμε ή κι αν θυμόμαστε, κανένα άλλο δε μας άρεσε, ε, δώσαμε κι ένα τωρινό όνομα σ’ ένα άγαλμα. Το είπαμε Μάκη. Είναι πολύ νέος, μπορεί και να μην είναι είκοσι χρονώ. Είναι νομίζω πολεμιστής. Και τον λέμε Μάκη – δεν πειράζει, ε;

Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ κάτι. Κάτι πολύ σπουδαίο και ωραίο. Να, πως τα αγάλματα είναι το πιο καλό πράγμα σήμερα για εμάς. Και το πιο αγαπημένο. Πολύ πιο σπουδαίο κι από τη θάλασσα κι από τη βαρκούλα τη «Βγενιώ» του μπάρμπα μου του Μήτσου. Αγαπάμε τ’ αγάλματα πιο πολύ κι από την τριανταφυλλιά σπηλιά της θάλασσας που πάμε και κρυβόμαστε από τον ήλιο ή τον αέρα. Γιατί τ’ αγάλματα είναι οι ωραίοι, καινούργιοι και παράξενοι φίλοι μας. Ωραίοι φίλοι.

Θυμάμαι πολύ τη μέρα που τα γνωρίσαμε: ήτανε πλαγιασμένα στο χειμωνιάτικο κρύο, στο χωράφι, μέσα στη λάσπη. Και στην παγωνιά. Σαν λυπημένα ήτανε έτσι. Μια ερημιά είχανε μέσα τους κι ας ήτανε πολλά μαζί. Κι έβρεχε πάνω τους. Πολύ. Τα θυμάμαι έτσι που ήτανε μισοχωμένα και ξεχώριζες εδώ το πρόσωπο του Γέλωνα, εκεί τις μπούκλες της ιέρειας της Ανδρομάχης. Τα πήρανε οι εργάτες, τα σηκώσανε, εμείς τα πλύναμε. Καλά. Να ‘ναι αστραφτερά. Και την άλλη μέρα, σαν βγήκε ο ήλιος, τα βρήκε ν’ ακουμπάνε και τα χάιδεψε στον κήπο του κυρίου Ευρυγένη. Και λάμψανε, αστράψανε λευκά σαν το χιόνι και φανήκανε ωραία και περήφανα και δυνατά κι εμείς τα τριγυρίσαμε. Με χαρά. Μ’ αγάπη.

-2-

Είχαμε πια φτάσει κοντά στον κήπο. Την ώρα που κάναμε ν’ ανοίξουμε την πορτούλα, είδα από μακριά που ερχόντουσαν και τ’ άλλα παιδιά. Πιο μπροστά πήγαινε η Ποτούλα. Ακολουθούσανε πιο πέρα οι άλλοι. Τους κούνησα το χέρι. Τους φώναξα:

«Ελάτε, ελάτε πια… Βράδιασε. Τι, τρώγατε τόσες ώρες;»

Έπειτα άνοιξα την πορτούλα. Άνοιξα την πορτούλα και τ’ αγάλματα, τ’ αγάλματά μας δεν ήταν πια. Τα είχανε πάρει τ’ αγάλματά μας. Τα είχανε πάρει.

Εγώ σαν να μην είδα. Σαν να μην πίστεψα. Εγώ στάθηκα. Η Γιόλα ήρθε από πίσω μου. Πιο ύστερα ήρθανε τα παιδιά. Βλέπαμε όλοι. Τα πήρανε τ’ αγάλματα.

Πήγα και στάθηκα δίπλα στο πηγάδι και κοίταζα εκεί όπου ακουμπούσανε πρώτα τ’ αγάλματα και σκεφτόμουνα τ’ αγάλματα, τ’ αγάλματα και την ομορφιά τους, σκεφτόμουνα που τ’ αγαπούσαμε τόσο. Τόσο πολύ. Σκεφτόμουνα. Κι έκλαιγα.

Οι άλλοι, τ’ άλλα παιδιά, φύγανε. Εγώ έμεινα με την Ποτούλα. Ύστερα σκοτείνιασε κι αφήσαμε τον κήπο…

Ο κήπος με τ' αγάλματα

Η μυστηριώδης βιβλιοθηκάριος

Χαρακτηριστικά 

Εκδότης: Πατάκης

Συγγραφέας: Dominique Demers

Μετάφραση: Πόπη Καλούδη - Escayola

Εικονογράφηση: Κωνσταντίνα Καπανίδου

ISBN: 9601616160

Έτος 1ης Έκδοσης: 1997 (στα ελληνικά 2003)

Σελίδες: 71

Τιμή: περίπου 4 ευρώ

Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Γ', Δ', Ε', Στ'

Υπόθεση

Οι περιπέτειες της "καινούργιας δασκάλας" Σαρλότ, που γνωρίσαμε στο ομώνυμο βιβλίο συνεχίζονται, με την αντισυμβατική δασκάλα να έχει αυτή τη φορά μεταμορφωθεί σε βιβλιοθηκάριο. Καταφθάνει στο χωριό Ανατολή όπου το πόστο της βιβλιοθήκης είναι κενό επί 30 χρόνια, και με σύντομες διαδικασίες προσλαμβάνεται από τον δήμαρχο κύριο Τσαντισμένο (αυστηρή φιγούρα που αντικαθιστά επάξια τον διευθυντή κύριο Φωνακλά του προηγούμενου βιβλίου) ο οποίος φυσικά δεν έχει ανοίξει βιβλίο ποτέ του. Η Σαρλότ καθαρίζει τον χώρο, απογράφει τα βιβλία, πετάει ό,τι θεωρεί βαρετό και μεταφέρει τη βιβλιοθήκη στη σοφίτα του Δημαρχείου, όπου τελικά τακτοποιεί τα βιβλία ανάλογα με το χρώμα τους. Ωστόσο, μια νέα -εντελώς απρόσμενη- ιδιότητά της, θα ανατρέψει και πάλι τη φυσική ροή των πραγμάτων και θα ταξιδέψει τους αναγνώστες σε νέες περιπέτειες!

Κριτική

Η συνέχεια βρίσκω πως είναι αντάξια του πρώτου βιβλίου. Η συγγραφέας διατηρεί ακέραιο το ανατρεπτικό της χιούμορ ενώ η πλοκή επιστρέφει ενδιαφέρουσα, αν και τα ευρύματα αυτή τη φορά ίσως είναι κάπως πιο περιορισμένα (ή απλώς ήταν αυξημένες οι προσδοκίες μου).

Η εικονογράφηση -μία ασπρόμαυρη εικόνα κάθε 3-4 φύλλα- από την ίδια καλλιτέχνιδα είναι στα βήματα του προηγούμενου βιβλίου, ενώ και πάλι τα κεφάλαια είναι περιορισμένης έκτασης, για να μην πελαγώνουν οι μικροί αναγνώστες.

Προτείνεται για παιδιά Γ', Δ', Ε' και Στ' τάξης τόσο αγόρια όσο και κορίτσια, που τους άρεσαν οι περιπέτειες της ηρωίδας στο προηγούμενο βιβλίο.

Για μια ακόμα φορά οι μικροί αναγνώστες θα απολαύσουν αυτό το βιβλίο, ενώ οι μεγαλύτεροι μπορούν (και πάλι) να προβληματιστούν με τις συμβάσεις που έχουμε ορθώσει γύρω από το θέμα της ανάγνωσης, ξεχνώντας την απόλαυση για την οποία τα βιβλία προορίζονται, χτίζοντας τείχη, τάφρους κλπ. γύρω από τις βιβλιοθήκες μας.

Ένα παράδειγμα για να μη με λέτε υπερβολικό: Την περασμένη εβδομάδα είχα μια εμπειρία γραφειοκρατικού αποκλεισμού από την Εθνική Βιβλιοθήκη στην οδό Πανεπιστημίου. Βρέθηκα εκεί με τέσσερις μαθητές (11 ετών) από την τάξη μου για να τους δείξω τον χώρο και να τους αφήσω να απολαύσουν τα βιβλιαράκια που κουβάλησαν μαζί τους. Οι υπεύθυνοι, μάλλον προκειμένου να αποφύγουν τον μπελά, επέμεναν ότι "δεν πρόκειται για λαϊκό αναγνωστήριο" και δεν μας άφηναν να μπούμε. Τελικά, με την παρέμβαση μιας προϊσταμένης που μας λυπήθηκε (!), κατορθώσαμε οι ψωριάρηδες κακόμοιροι εμείς να εισέλθουμε στο άβατο και να διαβάσουμε για είκοσι λεπτά (παρά τη φασαρία από τα ψιλοκουτσομπολιά των υπαλλήλων).

Για όσους (εκπαιδευτικούς ή γονείς) ενδιαφέρονται για την απόλαυση και προώθηση της ανάγνωσης, βιβλία που εξυπηρετούν στην κατεύθυνση αυτή είναι τα "Σαν ένα μυθιστόρημα" του Ντανιέλ Πενάκ και  "Να δώσουμε στα παιδιά την όρεξη για διάβασμα" του Κριστιάν Ποσλανιέκ, αμφότερα από τις εκδόσεις Καστανιώτη και με τιμή γύρω στα 9 ευρώ.

Η Marry Poppins συνεχίζει λοιπόν στο βιβλίο αυτό να μας θυμίζει πόσο απλή είναι η ζωή και πώς τα πράγματα θα όφειλαν να είναι σε μια πολιτισμένη κοινωνία ανθρώπων, αυτή τη φορά από το πόστο της βιβλιοθηκάριου. Καλή διασκέδαση.

Αξίες - Θέματα

Αγάπη για τη ζωή, Ελευθερία, Φιλαναγνωσία, Φαντασία, Δημιουργικότητα

Εικονογράφηση

Απόσπασμα

Την επόμενη μέρα, αφού τάισε τα ποντίκια της, η δεσποινίς Σαρλότ έκανε αυτό που πίστευε πως πρέπει να κάνει κάθε καλή βιβλιοθηκάριος. Άνοιξε ένα βιβλίο και άρχισε να το διαβάζει πριν το τοποθετήσει στα ράφια.

Λίγο αργότερα, περνώντας μπροστά απ' την πόρτα της βιβλιοθήκης, ο κύριος Τσαντισμένος άκουσε ένα φοβερό μπουμπουνητό, λες και ροχάλιζε κάποιος δράκος που 'χε φάει μια ολόκληρη τάξη παιδιά.

- Δε σας πληρώνουμε για να κοιμάστε! βροντοφώναξε ο δήμαρχος, ενώ η δεσοπινίς Σαρλότ άνοιγε απορημένη τα μάτια της.

Την είχε πάρει ο ύπνος εκεί που διάβαζε!

Ο κύριος Τσαντισμένος βρήκε ταυτόχρονα την ευκαιρία να πει σ' αυτή την παλαβιάρα πως η βιβλιοθήκη της Ανατολής δε θ' αγόραζε καινούρια βιβλία τούτη τη χρονιά.

- Να ξέρετε, δεσποινίς, πως τα λεφτά δεν τα βρίσκουμε στο δρόμο. Έχουμε να ξαναχτίσουμε δύο γεφύρια, ν' ασφαλτώσουμε τρεις δρόμους, να επιδιορθώσουμε δώδεκα πεζοδρόμια! γρύλισε κι έφυγε.

Η δεσποινίς Σαρλότ έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

Γεφύρια, δρόμοι, πεζοδρόμια... Και τα βιβλία; Δεν είναι κι αυτά χρήσιμα, σημαντικά, απαραίτητα;

- Μα.. μα τα βιβλία... είναι πολύ σημαντικά! ψέλλισε και δεν μπορούσε να συνέλθει απ' τα λόγια του δημάρχου.

Η δύστυχη βιβλιοθηκάριος ένιωσε ξαφνικά πολύ μόνη. Το θάρρος της την εγκατέλειπε. θα' θελε πάρα πολύ ν' ανοίξει την καρδιά της στη Γερτρούδη, το πολύτιμο βοτσαλάκι της. Μα η Γερτρούδη δεν ήταν πια μαζί της. Την είχε τώρα κάποιος άλλος. Κάποιος άλλος τη φρόντιζε, της μιλούσε και χάιδευε τη στρογγυλή και λεία πλατούλα της.

Όμως η δεσποινίς Σαρλότ δεν ήθελε να το βάλει κάτω. Αποφάσισε αμέσως να βρει τρόπο ν' αγοράσει καινούρια βιβλία. Οποιονδήποτε τρόπο!

- Δεν πα' να λέει ο γερο - γκρινιάρης ο δήμαρχος! είπε με δυνατή φωνή.

Για να παρηγορηθεί, άρχισε να ονειρεύεται βουνά από ωραία βιβλία. Όχι βιβλία ανιαρά, σαν κι αυτό που διάβαζε όταν την είχε πάρει ο ύπνος. Όοοοχι, αγαπητέ μου!

Φανταζόταν βιβλία υπέροχα, βιβλία που σε κάνουν να γελάς, να κλαις, να τρέμεις, να χορεύεις, να ταξιδεύτεις. Βιβλία που σου γαργαλάνε το μυαλό, που σου χαϊδεύουν την καρδιά, που σου ηλεκτρίζουν το πνεύμα.

Η καινούρια βιβλιοθηκάριος αναστέναξε και πήγρε ένα άλλο μυθιστόρημα να διαβάσει. Στις τρεις τ' απόγευμα, έβαλε το εβδομηκοστό δεύτερο βιβλίο σε μια μεγάλη κούτα που έγραφε απ'έξω: ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ.

- Μπλιαχ! Βιβλία είν' αυτά; Σκέτη αηδία! Νερόβραστα!

Πριν αρχίσει το εβδομηκοστό τρίτο βιβλίο, που θα ήταν κι αυτό σίγουρα θανάσιμα βαρετό, η δεσποινίς Σαρλότ έβγαλε απ' την τσέπη του φουστανιού της μια χούφτα ζελίνια και βάλθηκε να τα μασουλάει.

Τότε άνοιξε ένα άλλο βιβλίο και, τούτη τη φορά, συνέβηκε κάτι μαγικό και σαγηνευτικό ταυτόχρονα. Κάτι εξαιρετικό και θαυμάσιο.

Προβληματισμοί για Συζήτηση
Οφέλη από τα Βιβλία
Εσάς σας αρέσει να διαβάζετε εξωσχολικά βιβλία; Τι είδους; Υπάρχει κάποιο αγαπημένο που το έχετε διαβάσει πολλές φορές; Γνωρίζετε παιδιά που δεν διαβάζουν ποτέ, αλλά βλέπουν μονάχα τηλεόραση; Και γιατί αυτό να είναι απαραίτητα κακό; Δεν μπορούμε να αποκτούμε γνώσεις μόνο από τα ντοκιμαντέρ και τις ταινίες; Μήπως μέσα από τα βιβλία συμβαίνει κάτι περισσότερο από το να μαθαίνουμε απλώς καινούρια πράγματα; Γιατί κάποιοι λένε πως τα βιβλία μας βοηθούν να καλλιεργήσουμε τη φαντασία μας, και πώς μπορεί να γίνεται αυτό; Και γιατί κάποιοι συμμαθητές μας που διαβάζουν περισσότερο, είναι καλύτεροι στην ορθογραφία και ξέρουν να εκφράζονται πιο σωστά; Υπάρχει άραγε κάτι που θα μας έκανε να πλησιάσουμε περισσότερο το διάβασμα;

Η μυστηριώδης βιβλιοθηκάριος

Ο ολυμπιονίκης που έβλεπε τα ψάρια να περνούν

Υπόθεση

Το βιβλίο αυτό στηρίζεται σε μεγάλο μέρος στην πραγματική ιστορία του Θεαγένη από τη Θάσο, έτσι όπως μας την παραδίδει ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος και ιστορικός Παυσανίας στα "Μεσσηνιακά Ηλιακά". Ο ολυμπιονίκης λοιπόν Θεαγένης (5ος αι. π.Χ.), είχε τιμηθεί με πάνω από χίλια στεφάνια σε διάφορους αγώνες. Ήδη από παιδί, όλοι τον θαύμαζαν για τη δύναμή του, όχι όμως και ο Κλέωνας, που μαζί με τον Αρίσταρχο ήταν οι καλύτεροι φίλοι του μετέπειτα ολυμπιονίκη. Και ο λόγος; Επειδή κι αυτός, όπως κι ο Θεαγένης, είχε ένα μεγάλο ελάττωμα: ήταν αλαζόνας και ήθελε πάντα να κερδίζει… Όμως η τύχη το έφερε έτσι, ώστε στους πρώτους Ολυμπιακούς Aγώνες που έλαβε μέρος ο Θεαγένης, να κληρωθεί για να αντιμετωπίσει τον Κλέωνα.

Χαρακτηριστικά 

Εκδότης: Πατάκης

Συγγραφέας: Φίλιππος Μανδηλαράς

Εικονογράφηση: Έλλη Γρίβα

ISBN: 9601606610

Έτος 1ης Έκδοσης: 2002

Σελίδες: 101

Τιμή: περίπου 3 ευρώ

Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Δ', Ε'

Κριτική

Το θέμα γύρω απ' το οποίο περιστρέφεται η υπόθεση είναι αρκετά ενδιαφέρον, και το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα το κάνει ακόμα πιο ελκυστικό.

Ωστόσο η απουσία εικονογράφησης, ο περιγραφικός/περιφραστικός λόγος και οι μακροσκελείς προτάσεις, θεωρώ ότι μπορεί να κουράσουν σε έναν βαθμό τους μαθητές, ειδικά εκείνους που αναζητούν ένα ανάλαφρο βιβλίο με έξυπνους διαλόγους και γρήγορη πλοκή. Άλλα πάλι στοιχεία, όπως ένας ελαφρύς διδακτισμός και μια κάποια γραφικότητα που φαίνεται να διαπνέουν το συγγραφικό ύφος, μπορεί σε κάποιες στιγμές να προβληματίσουν τους μικρούς αναγνώστες. Από την άλλη, το μικρό μέγεθος των κεφαλαίων, όπως και το γεγονός ότι το βιβλίο επιτρέπει (και προτείνει) διαφορετικούς τρόπους ανάγνωσης, είναι σίγουρα διασκεδαστικό και τους δίνει μια ενδιαφέρουσα επιλογή.

Προτείνεται για παιδιά Δ' (περισσότερο λόγω θέματος) και Ε' τάξης, ενώ πιστεύω ότι περισσότερο θα αρέσει στα αγόρια, και μάλιστα εκείνα που ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό και την αρχαία ιστορία.

Το βιβλίο αυτό μπορεί να αποτελέσει για τους μικρούς αναγνώστες μια όμορφη εισαγωγή στον κόσμο του ιστορικού μυθιστορήματος. Από τον κόσμο αυτό έχουν να κερδίσουν πολλά, θα πρέπει ωστόσο πάντα να τον αντιμετωπίζουν με μεγάλη προσοχή και καχυποψία, ώστε να μην παρασυρθούν και μπερδέψουν τα ιστορικά γεγονότα με τα μυθιστορηματικά στοιχεία που προσθέτουν οι εκάστοτε συγγραφείς.

Πέρα από το στοιχείο αυτό της επιφύλαξης, ο συγγραφέας θεωρώ ότι οδηγεί αρκετά επιτυχημένα τους αναγνώστες σε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο, στο οποίο θα γνωρίσουν από κοντά την καθημερινότητα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και τη διαχρονικότητα των ανθρώπινων παθών, όπως η φιλοδοξία και το μίσος, που μας ακολουθούν και μας στιγματίζουν από τις απαρχές της ύπαρξής μας στον κόσμο αυτό.

Αξίες - Θέματα

Φιλία, Μίσος, Φιλοδοξία, Αλαζονεία.

Απόσπασμα

"Κλέωνα, λογικέψου. Μην κάνεις σαν μικρό παιδί. Τι σου έφταιξε το άγαλμα;" είπε έντονα ο Αρίσταρχος.

"Φύγε από τη μέση, γιατί θα την πληρώσεις εσύ. Έχω ορκιστεί εκδίκηση και θα την πάρω. Θα τον καταστρέψω το Θεαγένη!"

Ο Κλέωνας έκανε ένα βήμα προς τον Αρίσταρχο.

Τα παιδιά κατάλαβαν πως δεν παραβρίσκονταν σε μια απλή αντιδικία των δύο γέρων, απ' αυτές που τους έκαναν να γελούν. Τώρα τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαρά. Ο Κλέωνας φαινόταν μανιασμένος και είχε βάλει στόχο να καταστρέψει το άγαλμα του ήρωα των Θασιτών, του μισητού του αντίπαλου, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες της πράξης του.

"Κλέωνα, θα σε τιμωρήσουν οι θεοί!" τον απείλησε ο Αρίσταρχος.

"Τι με νοιάζει εμένα για τους θεούς" είπε αφρίζοντας από το θυμό του ο Κλέωνας. "Εδώ δεν τιμώρησαν τον ανίερο" είπε δείχνοντας τον ανδριάντα "τον άνθρωπο που πρόσβαλε το Δία στους Ολυμπιακούς αγώνες και ντρόπιασε την πόλη μας στο πανελλήνιο".

Ο Κλέωνας πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε: "Εδώ γκρεμίσατε τα τείχη για χάρη του και τώρα του στήνετε ανδριάντα, λες και έκανε κάτι σημαντικό... Ποιος; Ο άνθρωπος που μας ντρόπιασε..."

"Κλέωνα, ήσουν κι εσύ μεγάλος αθλητής, αλλά άτυχος. Δεν πρέπει να ξεχνάς πόσο σημαντικές ήταν οι νίκες του Θεαγένη" είπε ο Αρίσταρχος προσπαθώντας να ηρεμήσει το συνομήλικό του.

"Ναι, ναι, οι νίκες του..." είπε μανιασμένα ο Κλέωνας. "Τις νίκες του θα πληρώσει τώρα" είπε έξαλλος από το θυμό του κα σήκωσε ψηλά το ραβδί. "Τότε που με εξευτέλισε μπροστά σε όλους τους Έλληνες στο στάδιο της Ολυμπίας, όταν όλοι μου φώναζαν να παραδοθώ , τότε που αντέγραψε την τακτική μου στον τελικό της πυγχμαχίας και κέρδισε, τότε που με χτύπησε πάνω από το φρύδι κι έχω ακόμη την ουλή. Εκδίκησηηηηη..." ούρλιαξε με όλη τη δύναμη των γέρικων πνευμονιών του και όρμησε μανιασμένα στον ανδριάντα.

Ο Κλέωνας συμπεριφερόταν σαν να είχε μπροστά του τον ίδιο το Θεαγένη, την εποχή που ήταν νέοι και πάλευαν για τη νίκη στο στάδιο της Ολυμπίας.

Τα παιδιά ανατρίχιασαν.

Ο ολυμπιονίκης που έβλεπε τα ψάρια να περνούν

35 κιλά ελπίδα

Υπόθεση

Ο Γρηγόρης απεχθάνεται το σχολείο τόσο πολύ, που στην έκτη δημοτικού έχει μείνει δύο φορές στην ίδια τάξη. Το μόνο μέρος που αγαπάει, το καταφύγιό του, είναι η αποθήκη του παππού του, του Λεόν. Εκεί περνάνε ώρες πολλές μαζί μαστορεύοντας. Ωστόσο, όταν ο παππούς Λεόν μαθαίνει ότι απέβαλαν το Γρηγόρη από το σχολείο θυμώνει. Αρνείται να παρηγορήσει τον εγγονό του, αρνείται να τον προστατεύσει. Πιστεύει ότι είναι καιρός πια ο Γρηγόρης να μεγαλώσει...

Χαρακτηριστικά 

Εκδότης: Πατάκης

Συγγραφέας: Άννα Γκαβάλντα (Anna Gavalda)

Μεταφραστής: Μελίνα Καρακώστα

Τίτλος πρωτοτύπου: 35 kilos d' espoir

ISBN: 960-16-1337-4

Έτος Έκδοσης: 2002 (στα ελληνικά 2005)

Σελίδες: 65

Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Δ', Ε', Στ'

Κριτική

Κοφτή και άμεση γλώσσα, απουσία μακροσκελών περιγραφών (αλλά και εικονογράφησης) και γρήγορη πλοκή χωρισμένη σε σύντομα κεφάλαια που δεν κουράζουν τον αναγνώστη. Προσωπικά λυπήθηκα που τελείωσε τόσο γρήγορα γιατί μου θύμιζε ταινία ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Η μετάφραση πολύ καλή, δεν αδικεί το κείμενο και μεταφέρει το ύφος δηκτικό και ζωντανό.

Ηλικιακά θεωρώ πως είναι κατάλληλο για παιδιά Δ', Ε' και Στ' τάξης, ωστόσο θα το πρότεινα περισσότερο στα τελευταία όπως και σε μαθητές γυμνασίου, αφού μπορούν να κατανοήσουν και να επεξεργαστούν τα νοήματα και τα συναισθήματα που διαχειρίζεται το βιβλίο λιγότερο επιπόλαια. Διαβάζεται πάντως άνετα και από γονείς, όπως και από τους εκπαιδευτικούς που δεν θα ενοχλούνταν να ενημερωθούν για μια οπτική γωνία που δεν τιμά το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Εξαιρετικό βιβλίο, που μας δίνει μέσα από το σκοτεινό χιούμορ του συγγραφέα την οπτική γωνία του μαθητή που ΜΙΣΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, υστερεί και βαριέται σε όλα τα μαθήματα. Ο ήρωας είναι ευθύς σε αυτά που λέει και αισθάνεται, ένας "μάγκας" με την καλή έννοια. Σκληρός, πεισματάρης αλλά και συναισθηματικός ταυτόχρονα, διαμορφώνει έναν χαρακτήρα με τον οποίο πολλοί μαθητές που το σχολείο αφήνει στο περιθώριο θα μπορούσαν να ταυτιστούν. Δυστυχώς, συνήθως οι μαθητές αυτοί ανακαλύπτουν τη βιβλιοθήκη όταν είναι ήδη αργά.

Αξίες - Θέματα

Ακεραιότητα, Ανθρωπισμός.

Απόσπασμα

Μέχρι τα τρία μου μπορώ να πω ότι ήμουν ευτυχισμένος. Είναι αλήθεια πως δε θυμάμαι και πολύ καλά, όμως νομίζω ότι όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Έπαιζα, κοίταζα την κασέτα μου, του Καφέ Μικρού Αρκούδου, δέκα φορές, τη μία πίσω απ' την άλλη, ζωγράφιζα και σκάρωνα χιλιάδες περιπέτειες του Χοντρούλη, του γούνινου σκύλου μου, που λάτρευα. Η μητέρα μου μου διηγήθηκε ότι περνούσα ώρες ολόκληρες στο δωμάτιό μου φλυαρώντας μόνος μου. Συμπεραίνω, λοιπόν, πως ήμουν ευτυχισμένος.

Αυτή την περίοδο της ζωής μου αγαπούσα όλο τον κόσμο και πίστευα ότι οι πάντες αγαπούσαν τους πάντες. Κι έπειτα, όταν έγινα τριών χρονών και πέντε μηνών, μπανταμπούμ! Το σχολείο.

Απ' ό,τι φαίνεται, εκείνο το πρωί ξεκίνησα για το σχολείο πολύ χαρούμενος. Οι γονείς μου πρέπει να μου είχαν φάει τ' αυτιά μ' αυτό σ' όλες τις διακοπές: "Πόσο τυχερός είσαι, αγάπη μου! Θα πας στο σχολείο, με τα μεγάλα παιδιά..." "Κοίταξε αυτή την ωραία τσάντα! Είναι για να πας στο ωραίο σου σχολείο!" Και μπλα μπλα μπλα... Απ' ό,τι φαίνεται, επιπλέον, δεν έκλαψα. (Είμαι απ' τη φύση μου περίεργος, νομίζω πως ήθελα να δω πόσα παιχνίδια είχαν εκεί και πόσα Λέγκο...) Φαίνεται επίσης ότι επέστρεψα ενθουσιασμένος την ώρα του φαγητού, ότι έφαγα καλά και πήγα στο δωμάτιό μου, για να διηγηθώ στο Χοντρούλη το υπέροχο πρωινό που είχα περάσει. 

Ε λοιπόν, αν το ήξερα, θα είχα απολαύσει πιο πολύ αυτά τα τελευταία λεπτά ευτυχίας, επειδή αμέσως μετά η ζωή μου εκτροχιάστηκε. 

- Άντε, πάμε πάλι, είπε η μητέρα μου.

- Πού; 

- Τι πού; Στο σχολείο!

- Όχι.

- Όχι τι; 

- Δεν ξαναπάω.

- Μπα... Και γιατί; 

- Γιατί, εντάξει, είδα πώς είναι και δε μ' ενδιαφέρει. Έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω στο δωμάτιό μου. Είπα στο Χοντρούλη πως θα του φτιάξω ένα ειδικό μηχάνημα, για να τον βοηθήσω να ξαναβρεί όλα τα κόκαλα που έχει θάψει κάτω απ' το κρεβάτι μου, οπότε δε μου περισσεύει χρόνος να πάω στο σχολείο.

Η μητέρα μου γονάτισε κι εγώ κούνησα το κεφάλι.

Εκείνη επέμεινε κι εγώ έβαλα τα κλάματα.

Εκείνη με σήκωσε κι εγώ άρχισα να ουρλιάζω.

Κι εκείνη μου έδωσε ένα χαστούκι. 

Ήταν το πρώτο της ζωής μου. 

Ορίστε. 

Αυτό ήταν, λοιπόν, το σχολείο.

Η αρχή του εφιάλτη.

 -2-

Ο παππούς Λεόν, αφήνοντάς με μπροστά στο σπίτι, επέμεινε πάλι:

- Λοιπόν, θα κάνεις όπως είπαμε;

- Ναι, ναι.

- Μη σε νοιάζουν τα ορθογραφικά λάθη ούτε το ύφος ούτε καν τα ορνιθοσκαλίσματα. Μη σε νοιάζει τίποτα. Θα γράψεις μόνο αυτά που σκέφτεσαι, όπως τα σκέφτεσαι, εντάξει;

- Ναι, ναι...

Το ίδιο βράδυ στρώθηκα στη δουλειά. Δεν ήμουν και τόσο αδιάφορος, το ξανάγραψα έντεκα φορές.

Ωστόσο, το γράμμα μου ήταν αρκετά μικρό. Σας το αντιγράφω:

Κύριε διευθυντά του σχολείου Γκραν Σαν,

Θα ήθελα να με δεχτείτε στο εκπαιδευτήριό σας, όμως ξέρω πως αυτό δε γίνεται, επειδή τ' αποτελέσματά μου είναι άθλια. 

Είδα στο διαφημιστικό σας φυλλάδιο ότι έχετε εργαστήρια μηχανικής, ξυλουργικής, αίθουσες πληροφορικής, ένα θερμοκήπιο...

Πιστεύω ότι οι βαθμοί δεν είναι το παν στη ζωή. Πιστεύω ότι μετράει πολύ και η διάθεση. Θα ήθελα να έρθω στο Γκραν Σαν, επειδή πιστεύω πως εκεί θα είμαι πιο ευτυχισμένος. 

Δεν είμαι πολύ χοντρός, ζυγίζω 35 κιλά ελπίδα.

Σας χαιρετώ, Γρηγόρης Ντιμπόσκ

Υ.Γ.1: Είναι η πρώτη φορά που ικετεύω κάποιον για να πάω στο σχολείο. μήπως είμαι άρρωστος; 

Υ.Γ.2: Σας στέλνω τα σχέδια για μια μηχανή που καθαρίζει πατάτες. Την έφτιαξα όταν ήμουν εφτά χρονών.

Προβληματισμοί για Συζήτηση   
Εκπαίδευση
Είναι όλοι οι μαθητές ευτυχισμένοι που βρίσκονται στο σχολείο; Έχουν όλοι σκοπό να σπουδάσουν μια μέρα στις ανώτατες σχολές; Και αν όχι, σε τι τους χρησιμεύουν όλες αυτές οι θεωρητικές γνώσεις στις οποίες εξετάζονται κάθε μέρα; Τι πιστεύετε ότι πρέπει να συμβαίνει με τα παιδιά εκείνα που δεν συμπαθούν τα βιβλία και θέλουν να αφοσιωθούν σε μια τέχνη, όπως ο ήρωας της ιστορίας;

Διαφορετικότητα και Ομαδικότητα
Έχετε νιώσει ποτέ διαφορετικοί από όλους τους συμμαθητές σας στην τάξη; Έχει ποτέ τύχει να σας δείχνουν με το δάχτυλο ή να σας χαρακτηρίζουν για κάποια αδυναμία σας και να αισθάνεστε άβολα; Τι πρέπει να κάνουν οι φίλοι σε τέτοιες περιπτώσεις; Εσείς, έχετε πλησιάσει ποτέ κάποιον που νιώθει απομονωμένος προσπαθώντας να τον ενισχύσετε, να τον βοηθήσετε να νιώσει ασφάλεια και σιγουριά; Είναι άραγε καλύτερα όταν ανήκει κανείς σε μια ομάδα; Γιατί; Μήπως όμως τότε χάνει μέρος της ανεξαρτησίας του και πρέπει να κάνει ό,τι του λένε οι άλλοι;

35 κιλά ελπίδα

Μόνο ποδόσφαιρο στο μυαλό;

Υπόθεση

Ο Φίλιππος αγαπάει με πάθος το ποδόσφαιρο και η ομάδα του βρίσκεται σε πολύ καλή φόρμα. Και με την Κατερίνα, που είναι η κρυφή αγάπη του, τα πράγματα εξελίσσονται καλά. Ξαφνικά, μια Κυριακή, σε έναν πολύ σημαντικό αγώνα ο Φίλιππος κάνει τη μια γκάφα μετά την άλλη, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ένας άγριος τσακωμός με τον προπονητή του. Αλλά ούτε και με τους φίλους του τα πηγαίνει καλά, που αρχίζουν να τον κοροϊδεύουν εξαιτίας της Κατερίνας. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι γονείς του του απαγορεύουν αυστηρά να παίζει ποδόσφαιρο, και ο Φίλιππος αναγκάζεται να πηγαίνει κρυφά στις προπονήσεις και στους αγώνες. Οι γονείς του όμως αρχίζουν να υποψιάζονται ότι ο γιος τους δεν τηρεί την απαγόρευση αυτή...

Χαρακτηριστικά 

Εκδότης: Πατάκης

Συγγραφέας: Μάνφρεντ Μάι

Μεταφραστής: Σαμπίνε Καρέλλου

Εικονογράφος : Μαρία Κωσταντακάκη

ISBN: 9789606005909
Έτος έκδοσης: 1996 (στα ελληνικά 1997)

Σελίδες: 120

Τιμή: περίπου 6 ευρώ

Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Ε', Στ'

Κριτική

Οι αφηγήσεις και το ύφος γραφής μοιάζουν στεγνά, γεγονός για το οποίο μάλλον δεν ευθύνεται η μεταφράστρια, καθώς στα ποιήματα που παρατίθενται η απόδοση είναι αρκετά επιτυχημένη. Η προσέγγιση των χαρακτήρων είναι επίσης επιφανειακή και οι διάλογοι μοιάζουν γραμμένοι βιαστικά. Χωρίς άλλο, το "βαρύ πυροβολικό" του βιβλίου είναι το κεντρικό θέμα (ποδόσφαιρο), η περιγραφή φάσεων από αγώνες και η συνάντηση των ηρώων με αστέρια του γερμανικού ποδοσφαίρου, κάτι που δεν είμαστε σίγουροι ότι θα βρει ανταπόκριση στους Έλληνες αναγνώστες.

Από άποψη ηλικίας θα προτείναμε το βιβλίο σε αγόρια Ε' και Στ' τάξης που δεν έχουν ιδιαίτερη αναγνωστική εμπειρία, αλλά ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο. Χωρίς ωστόσο αμφιβολία, το κείμενο απευθύνεται κυρίως σε αναγνώστες ενήμερους για τη γερμανική πραγματικότητα.

Προσωπικά το βρήκα σχετικά αδιάφορο, ωστόσο φαντάζομαι ότι ένας μαθητής που ασχολείται μόνο με το ποδόσφαιρο (και υπάρχουν αρκετοί) θα μπορούσε να το εκτιμήσει περισσότερο ως ανάγνωσμα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η σχέση που αναπτύσσει ο αναγνώστης με κάθε κείμενο είναι μοναδική και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει ποιο θα είναι το (κρίσιμο) βιβλίο που θα προσκαλέσει το παιδί στον κόσμο της ανάγνωσης.

Αξίες - Θέματα

Φιλία, Αγάπη για το ποδόσφαιρο, Ηθικά Διλήμματα.

Απόσπασμα

- Ωχ, άσε με, καλέ μαμά...

- Φιλίπ, σε παρακαλώ!

- Μα δε φταίει η μουσική! Συνέχεια μπαίνει μέσα κάποιος από σας και μ' ενοχλεί! παραπονέθηκε το αγόρι.

- Σου έχω πει εκατό φορές...

"Ωχ, πάλι τα ίδια;" σκέφτηκε. Δεν είχε όρεξη να ακούσει για εκατοστή φορά τις συμβουλές της. Σκέπασε με τα χέρια τ' αυτιά κι έμεινε αρκετή ώρα σ' αυτή τη στάση. Κάποια στιγμή στράφηκε προς τη μητέρα του, αλλά εκείνη είχε φύγει πια.

Ο Φίλιπ χαμήλωσε την ένταση της μουσικής και διάβασε το ποίημα για άλλη μια φορά. Αλλά η μαγεία της πρώτης στιγμής είχε χαθεί. Του ήταν αδύνατον να συγκεντρωθεί. Πήγε στο γκαράζ, όπου συνάντησε τη μητέρα του.

- Πού πας;

- Στον Μπάστι.

- Δεν έχεις να πας πουθενά αν δε διαβάσεις πρώτα τα μαθήματά σου!

- Δεν τα καταφέρνω μόνος μου. Θα τα διαβάσω μαζί με τον Μπάστι.

- Και τα βιβλία σου πού τα' χεις, παρακαλώ;

- Δεν τα χρειάζομαι, μουρμούρισε ο Φίλιπ φεύγοντας.

Η μητέρα κούνησε απογοητευμένη το κεφάλι.

Το αγόρι καβάλησε το ποδήλατο κι απομακρύνθηκε με μερικές δυνατές πεταλιές. Όταν πλησίασε το σπίτι της Κατερίνας, έκοψε ταχύτητα. Το κορίτσι όμως δε φαινόταν πουθενά. Ο Φίλιπ άρχισε να κάνει βόλτες γύρω απ' το τετράγωνο.

Ξαφνικά, παρουσιάστηκαν μπροστά του ο Σεμπάστιαν κι ο Λούγκε.

- Προπονείσαι για το "Γύρο της Γαλλίας"; τον ρώτησε ειρωνικά ο Σεμπάστιαν.

- Σαχλαμάρες!

- Τότε, γιατί τρέχεις σαν τρελός γύρω γύρω; απόρησε ο Λούγκε.

- Εγώ; Λάθος κάνεις, έτσι σου φάνηκε.

- Έλα, βρε, άσ' τα αυτά! Τουλάχιστον δέκα φορές πέρασες από δω. Αφού σε παρακολουθούσαμε!

- Ώστε έτσι λοιπόν, με κατασκοπεύετε! ξεφώνισε έξαλλος ο Φίλιπ.

- Μη λες βλακείες! Περάσαμε απ' το σπίτι σου να σε πάρουμε. Εκείνη την ώρα έφευγες, σε πήραμε από πίσω κι είδαμε να κόβεις βόλτες εδώ πέρα...

Προβληματισμοί για Συζήτηση  
Ακολουθώντας Εντολές
Έχουν πάντα δίκιο οι γονείς μας όταν μας ζητούν να κάνουμε κάτι; Και αν σε κάποιες περιπτώσεις πιστεύουμε ότι έχουν άδικο, ποιος είναι ο σωστός τρόπος να αντιδράσουμε; Με φωνές, με πείσμα, ή μήπως προσπαθώντας μέσα από διάλογο να καταλάβουμε τα κίνητρά τους και να αντιπαραθέσουμε τα δικά μας επιχειρήματα; Θυμηθείτε ότι κανείς άνθρωπος δεν είναι αλάνθαστος: ούτε τα παιδιά, ούτε και οι γονείς. Κάποιες φορές λοιπόν, αντί να ακολουθήσουμε τυφλά μια εντολή που φαίνεται βιαστική και λανθασμένη, ίσως αξίζει τον κόπο να τη συζητήσουμε λίγο περισσότερο.

Ποδόσφαιρο
Καθημερινά βλέπουμε στην τηλεόραση επιτυχημένους ποδοσφαιριστές να γίνονται αντικείμενο λατρείας από τους φιλάθλους, να πληρώνονται με πολλά χρήματα για μεταγραφές, και να γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Επόμενο είναι πολλά από τα αγόρια σε κάθε τάξη να θέλουν να ακολουθήσουν καριέρα ποδοσφαιριστή. Έχετε σκεφτεί όμως ποτέ πόσοι είναι πραγματικά εκείνοι οι ποδοσφαιριστές που γίνονται διάσημοι και υπογράφουν ακριβά συμβόλαια; Πόσοι άλλοι ποδοσφαιριστές υπάρχουν στις υπόλοιπες κατηγορίες, επαγγελματικές και ερασιτεχνικές, που προσπαθούν να αναδειχθούν; Και τι συμβαίνει όταν ένας ποδοσφαιριστής τραυματιστεί στο γήπεδο; Μπορεί πάντα να συνεχίσει την καριέρα του στον αθλητισμό; Μήπως αν διαθέτει κάποια εφόδια από την εκπαίδευση, θα μπορέσει να έχει περισσότερες επιλογές στη ζωή του;

Μόνο ποδόσφαιρο στο μυαλό;

Η καινούρια δασκάλα

Υπόθεση

Μια καινούρια δασκάλα, ηλικιωμένη, πανύψηλη και κοκκαλιάρα, η δεσποινίς Σαρλότ ή αλλιώς το "σκουπόξυλο" εμφανίζεται σε ένα καναδικό σχολείο και φέρνει τα πάνω - κάτω με τις αλλοπρόσαλλες μεθόδους της και τις καταπληκτικές αφηγηματικές της ικανότητες. Σύντομα η τάξη της, παρά τις αντιδράσεις του διευθυντή κυρίου Φωνακλά, απελευθερώνεται και μετατρέπεται σε μια μικρή "αυλή των θαυμάτων". Κάποια περιστατικά ωστόσο ανατρέπουν τις ισορροπίες και τότε έρχεται η ώρα να δοκιμαστούν η ευρυματικότητα και η υπευθυνότητα των μαθητών.

Χαρακτηριστικά 

Εκδότης: Πατάκης

Συγγραφέας: Dominique Demers

Μετάφραση: Πόπη Καλούδη - Escayola

Τίτλος πρωτοτύπου: La Nouvelle Maîtresse

Εικονογράφηση: Κωνσταντίνα Καπανίδου

ISBN: 9789601616155

Έτος 1ης Έκδοσης: 1994 (στα ελληνικά 2003)

Σελίδες: 68

Τιμή: περίπου 4 ευρώ

Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Γ', Δ', Ε', Στ'

Κριτική

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα, με λαμπερό χιούμορ, γρήγορη πλοκή και ευρυματικά επεισόδια. Διαβάζεται με ευκολία και προσφέρει διασκέδαση αλλά και προβληματισμό. Παρά τις λίγες του σελίδες, ο βασικός χαρακτήρας είναι καλοφτιαγμένος και η γραφή προσεγμένη. Το ίδιο θα λέγαμε και για τη μετάφραση, που μας μεταφέρει το κείμενο γεμάτο ζωντάνια.

Η εικονογράφηση (μία ασπρόμαυρη εικόνα κάθε 3-4 φύλλα) είναι όμορφη και σίγουρα ιδιαίτερη, ενώ τα κεφάλαια περιορισμένης έκτασης, ώστε να μην κουράζουν τους μικρούς αναγνώστες.

Προτείνεται ανεπιφύλακτα για παιδιά Γ', Δ', Ε' και Στ' τάξης. Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται από μια μαθήτρια, αλλά το βιβλίο άνετα θα γοητεύσει αγόρια και κορίτσια.

Δηλώνω ενθουσιασμένος με ένα βιβλίο που μέσα σε λίγες γραμμές καταφέρνει να μας μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο, όπου μια ατμόσφαιρα, ποτισμένη με αγάπη και μαγεία, ανοίγει φτερά στους μαθητές μιας συνηθισμένης κατά τα άλλα τάξης δωδεκάχρονων. Η Ντεμέρ γράφει σαν να κινηματογραφεί, και μάλιστα με σκηνές παραπέμπουν σε ταινίες όπως η Marry Poppins και το Chocolat.

Από μια άλλη οπτική, οι αντισυμβατικές μέθοδοι που εφαρμόζει η καινούρια δασκάλα είναι πολύ ελκυστικές για έναν εκπαιδευτικό, αλλά δυστυχώς μάλλον ανεφάρμοστες στην πράξη. Και αυτό όχι επειδή ο φωνακλάς διευθυντής (απαραίτητος στην ιστορία μας για να τηρηθούν οι ισορροπίες) μπορεί να επέμβει και να φέρει τα πάνω κάτω, αλλά ίσως επειδή οι μαθητές δεν έχουν εκπαιδευτεί να ανταποκρίνονται με ωριμότητα σε συνθήκες μεγαλύτερης ελευθεριότητας.

Αξίες - Θέματα

Αγάπη για τη ζωή, Ελευθερία, Δημιουργικότητα.

Εικονογράφηση

Απόσπασμα

Ήταν ένα βότσαλο, μια πέτρα.

Η καινούρια δασκάλα το πήρε στα χέρια της με προσοχή, σαν να ήταν κάτι σπάνιο και εύθραυστο. Ύστερα -αν θέλετε, το πιστεύετε- του χαμογέλασε μ' ένα πλατύ χαμόγελο, χαϊδεύοντάς το γλυκά γλυκά με την άκρη του δαχτύλου της. Σαν μαμά που χαϊδεύει το μωράκι της.

Κι εκείνη τη στιγμή, η δασκάλα μίλησε για πρώτη φορά. Αλλά όχι σ' εμάς. Στο βοτσαλάκι της!

- Γεια σου, παπαρουνίτσα μου. Αχ! Γλυκούλι μου, χρυσό μου, σε ξύπνησα, ε; Να με συγχωρείς! Ένιωσα λίγο μόνη. Φτάσαμε στην καινούρια μας τάξη. Αν είναι καλά παιδιά; Δεν το ξέρω ακόμα. Με κοιτάνε λες και ξέχασα να βάλω το φουστάνι μου. Λες κι έχω έρθει στο σχολείο με τη νυχτικιά μου. Θα πρέπει βέβαια να τους πω καλημέρα. Είχα όμως όρεξη να κουβεντιάσω πρώτα λίγο μαζί σου. Μη στενοχωριέσαι... νιώθω κιόλας καλύτερα.

Η δασκάλα ακούμπησε την περούλα της σε μιαν άκρη του γραφείου και για λίγο μου φάνηκε πως αυτό το πράμα ήταν ζωντανό, πως θ' άρχιζε να γαβγίζει, να μουγκρίζει ή να νιαουρίζει. Απ' το βάθος της τάξης, ο Μάριο πέταξε με τη συνηθισμένη του λεπτότητα:

- Η καινούρια δασκάλα είναι τρελή!

Με το βλέμμα, γύρεψα να δω τι σκεφτόταν η φίλη μου, η Ζοσελύν. Εκείνη χτύπησε πολλές φορές το κεφάλι της με το δάχτυλο, σαν δρυοκολάπτης.

Κατάλαβα πολύ καλά τι ήθελε να πει. Και μάλλον συμφωνούσα. Η καινούρια μας δασκάλα ήταν τελείως μουρλή. Βλαμμένη. Θεοπάλαβη. Της είχε στρίψει.

Μέσα στην τάξη ακούστηκε ένα μουρμουρητό που όλο και δυνάμωνε. Όλοι αναρωτιόμασταν τι έπρεπε να κάνουμε σε μια τέτοια περίπτωση. Να φωνάξουμε την κυρία Λαμερλότ από τη διπλανή τάξη; Τον κύριο Φωνακλά; Ή μήπως την αστυνομία, το γιατρό, τους πυροσβέστες;

Ξαφνικά, η καινούρια μας δασκάλα σηκώθηκε. Έκανε ήρεμα ήρεμα το γύρο της έδρας, κι όταν βρέθηκε απ' τη μπροστινή μεριά, κάθισε... πάνω της.

Ακόμα και καθιστή, η καινούρια δασκάλα ήταν ψηλή. Ξερόβηξε λίγο για να καθαρίσει το λαρύγγι της κι ύστερα μας χαμογέλασε. Αμέσως η τάξη σώπασε. Τα μουρμουρητά έπαψαν. Ήμασταν σαν υπνωτισμένοι.

- Καλημέρα...

Η φωνή της ήταν λεπτή και χαρούμενη, ίσως και κάπως διστατική.

- Θέλετε...ε... να κάνουμε αριθμητική; ρώτησε.

Κανείς δεν απάντησε. Είχαμε όλοι πάθει σοκ.

Έτσι, λοιπόν, εκείνη απευθύνθηκε στον Γκιγιόμ.

- Εσείς, κύριε, θα θέλατε ν' αρχίσουμε τη μέρα μας με λίγες διαιρέσεις ή με λίγη γεωμετρία;

Ο Γκιγιόμ σιχαίνεται ό,τι έχει να κάνει, έστω κι από μακριά, με τους αριθμούς. Αν και είχε φυσικά εντυπωσιαστεί απ' την καινούρια μας δασκάλα, παρ' όλ' αυτά, κατάφερε ν' απαντήσει.

- Όχι... όχι, κυρία... ε... όχι, δεσποινίς. Ε... όχι, καθόλου.

Το πιο αστείο είναι πως η καινούρια μας δασκάλα φάνηκε να καταγοητεύεται απ' αυτή την απάντηση.

- Θα θέλατε τότε να κάνουμε λίγη ορθογραφία;

Αυτή τη φορά, ο Μάριο δε δίστασε και απάντησε:

- Όχι! Εδώ μέσα όλοι σιχαινόμαστε την ορθογραφία. Μας δίνει στα νεύρα...

Στο στόμα του Μάριο αυτό έμοιαζε με απειλή. Ο Μάριο δε φοβάται τίποτα, λέει και κάνει πάντα ό,τι του κατέβει στο σχολείο. Η καινούρια μας δασκάλα του χάρισε ένα κατενθουσιασμένο χαμόγελο.

Τα μάτια της έλαμπαν από χαρά.

- Αλήθεια; Α! Τόσο το καλύτερο. Κι εγώ τη σιχαίνομαι.

Έτσι ακριβώς είπε η καινούρια μας δασκάλα. "Τόσο το καλύτερο!" Κι έμοιαζε απόλυτα ειλικρινής. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως αυτή η παράξενη ηλικιωμένη κυρία πρέπει να είχε έρθει από άλλον πλανήτη. Πως στην πραγματικότητα ήταν μικροκαμωμένη και πράσινη, με τρία μάτια στη σειρά πάνω στο μέτωπο. Το βοτσαλάκι της θα χρησίμευε σίγουρα για να στέλνει μηνύματα επικοινωνώντας μ' ένα φανταστικό διαστημόπλοιο, που βολτάριζε κάμποσες χιλιάδες έτη φωτός μακριά απ' την τάξη μας.

Το χειρότερο είναι πως, κατά βάθος, μάλλον είχα δίκιο.

Προβληματισμοί για Συζήτηση
Η δασκάλα/ Ο δάσκαλός μου
Η δασκάλα στο βιβλίο είναι πολύ περίεργη, καταφέρνει όμως με το διαφορετικό τρόπο που κάνει το μάθημα, να κερδίσει τα παιδιά και να τα καταστήσει πιο υπεύθυνα. Πώς κυλάει η δική μας μέρα στο σχολείο; Μήπως έχουμε ιδέες για το πώς θα θέλαμε να γίνεται το μάθημα ώστε να είναι πιο ευχάριστο και δημιουργικό; Τις έχουμε μοιραστεί ποτέ με τους συμμαθητές ή την δασκάλα μας; Θα μπορούσαμε άραγε και μεις να παίζουμε όλη τη μέρα; Ή μήπως αν συνέβαινε αυτό, θα αντιδρούσε ο διευθυντής του σχολείου;

Η καινούρια δασκάλα

Το σεντούκι με τις πέντε κλειδαριές

Υπόθεση

Πριν φύγει για τις Ινδίες για κυνήγι, ο ιδιόρρυθμος λόρδος Φιλιμπούστερ κληροδοτεί το θησαυρό του σ' έναν άγνωστο κουρδιστή πιάνων, το όνομα του οποίου έτυχε να βρει στον τηλεφωνικό κατάλογο. Ο μπάτλερ του λόρδου, Σάιμον Μακ Φουτζ, εξοργίζεται με την απόφαση αυτή και βάζει στόχο να φτάσει  στα χρήματα πρώτος. Μετά από λίγες μέρες, ένα κουτί παραδίδεται ως κληρονομιά στον φτωχό πιανίστα... δεν περιέχει χρήματα, μα έναν γρίφο, που για να τον λύσει θα πρέπει να ταξιδέψει στα 4 σημεία του ορίζοντα! Σάμος, Rio de Janeiro, Ουγγαρία, Νιγηρία και Τασμανία είναι οι προορισμοί που θα του προσφέρουν απίστευτες περιπέτειες αλλά και σοφία. Τι να είναι όμως άραγε αυτό που τον περιμένει στο τέλος της διαδρομής;

Χαρακτηριστικά 

Εκδότης: Κέδρος

Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς 

Εικονογράφος: Βαγγέλης Ελευθερίου 

ISBN: 960-04-0799-1
Έτος έκδοσης: 1993

Σελίδες: 152

Τιμή: περίπου 9 ευρώ

Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Γ', Δ', Ε'

Κριτική

Απολαυστική περιπέτεια που μέσα από απίστευτα περιστατικά και άφθονο χιούμορ, καταφέρνει να μας μεταφέρει ένα σαφές μήνυμα για την αξία της οικογένειας και την αγάπη των ομογενών για την Ελλάδα. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε γλώσσα απλή, με δροσιστικούς διαλόγους γεμάτους παρεξηγήσεις και λογοπαίγνια, ενώ οι σελίδες κρύβουν παράλληλα ένα μυστικό, που μπορεί να οδηγήσει τον προσεκτικό αναγνώστη στην αποκάλυψη ενός αληθινού θησαυρού: ενός μικρού κοσμήματος από τη Χρυσοθήκη Ζολώτα.

Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε μαθητές της Γ', Δ' και Ε' τάξης Δημοτικού, ενώ σαφέστατα μπορούν να το διαβάσουν και μεγαλύτεροι που έχουν εθιστεί στο αξεπέραστο ύφος του Ευγένιου Τριβιζά. Το μεγάλο μέγεθος της ιστορίας ίσως προβληματίσει όσους μαθητές δεν είναι εξοικειωμένοι με το διάβασμα· όμως η ζωηρή, έγχρωμη εικονογράφηση κάθε 4 περίπου σελίδες, όπως και οι ανατροπές στην αστυνομικού τύπου πλοκή, θα τους δώσουν ένα επιπλέον κίνητρο να προχωρήσουν και να ολοκληρώσουν το βιβλίο μονορούφι.

Αξίες - Θέματα

Μυστήριο, Περιπέτεια, Αξιοπρέπεια, Χιούμορ, Ευγένεια. Ηθικά διλήμματα, Οικογένεια.

Εικονογράφηση

Απόσπασμα

Το πρώτο που είδε μπαίνοντας ήταν ο Πέντρο ο θυρωρός, που χόρευε επιτόπου σάμπα στους ήχους ενός μεγάλου κασετόφωνου, που το κρατούσε κολλημένο στο αυτί του, ανοιγμένο στη διαπασών. Πίσω του, ένας παπαγάλος με πράσινο λοφίο και κόκκινη ουρά έλεγε και ξανάλεγε με τη στριγκή φωνή του τις ίδιες πάντα λέξεις:

- Δώδεκα-δύο, δώδεκα-δύο, δώδεκα-δύο...

- Θα ήθελα ένα μονόκλινο δωμάτιο με λίγη ησυχία, φώναξε δυνατά για ν' ακουστεί ο Τιμόθεος.

- Τι είπατε; ρώτησε ο Πέντρο χωρίς να χαμηλώσει την ένταση του κασετόφωνου.

- Ένα μονόκλινο με λίγη ησυχία, επανέλαβε ακόμα πιο δυνατά ο Τιμόθεος.

- Δε σας ακούω.

- Μονόκλινο με λίγη ησυχία! ούρλιαξε ο Τιμόθεος.

- Μη φωνάζετε έτσι, γιατί έχουμε δυο τρεις ηλικιωμένους πελάτες που θέλουνε ησυχία, τον μάλωσε ο Πέντρο. Εγώ βέβαια δε συμφωνώ. Η ησυχία μου δίνει στα νεύρα.

- Έχετε δωμάτιο ή όχι; έτριξε τα δόντια του ο Τιμόθεος.

Ο Πέντρο ή δεν άκουσε ή αγνόησε την ερώτηση.

- Δε μου λες; Ξέρεις να χορεύεις σάμπα; τον ρώτησε.

- Όχι! παραδέχτηκε ο Τιμόθεος.

- Μη σε νοιάζει. Θα σε μάθω! φώναξε ο Πέντρο και τον άρπαξε από τη μέση.

Σχόλια
Μέσα από το περιπετειώδες ταξίδι του Τιμόθεου σε ολόκληρο τον κόσμο, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή όχι μόνο με τους κατά τόπους πολιτισμούς, αλλά και με τα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά του Έλληνα των περασμένων δεκαετιών: γλεντζές, ανοιχτόκαρδος, ψυχοπονιάρης, δίκαιος... Αυτά φαίνεται να τονίζονται ακόμα περισσότερο, αντιπαραβαλλόμενα προς τον φλεγματισμό του Άγγλου πρωταγωνιστή, που σε κάποιον βαθμό ίσως αντιπροσωπεύει μια "στεγνή" ευρωπαϊκή νοοτροπία. Η πολιτισμική αντιπαράθεση ανάμεσα στους πόλους που αντιπροσωπεύουν Μπετόβεν και μπουζούκι (θυμίζουμε και την ομώνυμη ταινία του 1965), δεν ξέρω αν προβληματίζει πια όσο άλλοτε... είτε πλέον έχουμε συνειδητοποιήσει ότι κάθε χώρος όταν υπηρετείται με συνέπεια έχει κάτι να προσφέρει, είτε δεν τίθενται πλέον διλήμματα προσανατολισμού, επειδή ως σύγχρονοι πολίτες του κόσμου έχουμε δεθεί στο άρμα της παγκοσμιοποίησης.

Κάτι που ίσως θα άξιζε να συζητήσουμε με τα παιδιά ώστε να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις, είναι οι παράνομες πράξεις (όπως, π.χ. οι κλοπές αυτοκινήτων) στις οποίες προβαίνει ο κεντρικός ήρωας για να επιτύχει τον σκοπό του και οι οποίες φαίνεται να μένουν ατιμώρητες. Αγιάζει ο σκοπός τα μέσα ή θα πρέπει να κινούμαστε πάντα στα πλαίσια της νομιμότητας;

Το να τοποθετήσουμε μια μινιατούρα πλοίου σε μπουκάλι, είναι μια διαδικασία πολύ δύσκολη για το επίπεδο παιδιών δημοτικού. Αν όμως κάποιος δάσκαλος ή γονέας εμπνευστεί από την ανάγνωση του βιβλίου και επιθυμήσει να δοκιμάσει την τύχη του, θα βρει αναλυτικές οδηγίες κατασκευής εδώ κι εδώ. Οδηγίες για ένα πιο απλό μοντέλο που μπορούμε να κατασκευάσουμε ακόμα και στην τάξη, θα βρείτε εδώ!

καραβάκι μέσα σε λάμπα! (πηγή)

Το σεντούκι με τις πέντε κλειδαριές

Σπίτι για πέντε

Υπόθεση

Ο Φίλιππος, 12 χρόνων, αντιμετωπίζει μια νέα οικογενειακή ζωή: η μητέρα του, χωρισμένη με τον πατέρα του από χρόνια, παντρεύεται τον Ορέστη, πατέρα του εννιάχρονου και πολύ ζωηρού Άρη, που έχασε τη δική του μητέρα όταν ήταν μωρό. Η ασυνήθιστη αυτή οικογένεια μετακομίζει σε καινούριο σπίτι και ο Φίλιππος αρχίζει να καταγράφει σ' ένα μικρό μαγνητόφωνο τις εντυπώσεις του, τα παράπονα, τους θυμούς, τα προβλήματα που του δημιουργεί αυτή η συμβίωση. Δεν είναι όμως ο μόνος που διηγείται σ' αυτό το βιβλίο. Σύντομα θα τον μιμηθεί κι ο μικρός Άρης, ενώ η μητέρα θα γράφει τα νέα της οικογένειας στην αδερφή της, στην Κρήτη, και ο Ορέστης θα τηλεφωνεί κάθε τόσο στον καλύτερο φίλο του. Έτσι,  θα ξετυλιχτεί μια σύγχρονη ιστορία γεμάτη κωμικά επεισόδια, αλλά και κάποιες τραγικές στιγμές, ώσπου να εμφανιστεί ένα νέο μέλος στην οικογένεια και το καινούριο σπίτι να γίνει "σπίτι για πέντε".

Χαρακτηριστικά 

Εκδότης : Πατάκης

Συγγραφέας: Λότη Πέτροβιτς -Ανδρουτσοπούλου

Εικονογράφηση: Εύη Τσακνιά

ISBN: 9789602932599

Έτος 1ης Έκδοσης: 1987

Σελίδες: 132

Τιμή: περίπου 6 ευρώ

Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Δ', Ε', Στ'

Κριτική

Το βιβλίο έχει λάβει το Τιμητικό δίπλωμα του Πανεπιστημίου της Πάντοβα και αυτό αν με ρωτήσετε δεν συνέβη καθόλου τυχαία. Δεν είναι ωστόσο η πλοκή που κάνει το ανάγνωσμα τούτο κάτι το ιδιαίτερο. Γιατί η ιστορία που μας διηγείται η συγγραφέας είναι μάλλον απλή, σχεδόν καθημερινή. Είναι βέβαια δοσμένη με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, μέσα από τέσσερις διαφορετικούς μονολόγους, -που επιτρέπουν στον αναγνώστη να εξετάζει την οπτική γωνία του κάθε μέλους της εν λόγω οικογένειας ξεχωριστά- αλλά αυτό δεν θα αρκούσε για να εκτιμήσουμε το δημιούργημα αυτό τόσο πολύ.

Είναι η τρυφερότητα της γραφής του, ο ανθρωπισμός και η αισιοδοξία που αποπνέει μέσα από την αθώα (ή λιγότερο αθώα) παιδική ματιά που ερμηνεύει τα τεκταινόμενα, το ελαφρύ του χιούμορ και η ζωντάνια των χαρακτήρων του. Όλα αυτά, συν το επίκαιρο του θέματος -τα προβλήματα που δημιουργούνται από ένα δεύτερο γάμο των γονιών και την αναγκαστική συμβίωση παιδιών που δεν είναι αδέρφια- συνθέτουν ένα ανάγνωσμα απολαυστικό και ηθοπλαστικό.

Η εικονογράφηση είναι ασπρόμαυρη αλλά αρκετά βοηθητική και τα κεφάλαια είναι σχετικά μικρά σε μέγεθος, ώστε να μην κουράζουν τους νεαρούς αναγνώστες.

Το βιβλίο προτείνεται ανεπιφύλακτα σε παιδιά Δ', Ε' και Στ' τάξης και απευθύνεται και στα δύο φύλα, ωστόσο με μεγαλύτερη ευκολία θα ταυτιστούν με τον ήρωα μάλλον τα αγόρια.

Πέρα από τα έντονα συναισθήματα που δημιουργεί στους αναγνώστες, η συγγραφέας με την τεχνική που διηγείται την ιστορία (τέσσερις μονόλογοι), μπορεί να ανοίξει στα παιδιά τους ορίζοντες της ενσυναίσθησης, ώστε να μάθουν να τοποθετούν τον εαυτό τους στη θέση του άλλου και να εξετάζουν το περιβάλλον υπό διαφορετικές οπτικές γωνίες. Επιπλέον, όπως ελπίζω να επιβεβαιώσουν όσοι γονείς ή εκπαιδευτικοί το χρησιμοποιήσουν, είναι δοκιμασμένο με ιδιαίτερη επιτυχία σε περιπτώσεις αγοριών που τσακώνονται με τα αδέλφια τους. Το μόνο κακό είναι ότι η επίδραση ενός βιβλίου δεν κρατάει για πάντα...

Αξίες - Θέματα

Ανθρωπισμός, Αγάπη, Αλτρουισμός.

Απόσπασμα

Εγώ είμαι πάλι ο Άρης και μιλάω πάλι στο Φίφη. Μου αρέσει πολύ να μιλάω στο μαγνητόφωνο, αλλά καμιά φορά πατάω λάθος κουμπί και μου σβήνονται αυτά που έχω γράψει.

Νευριάζω τότε κι εγώ, παρατάω το Φίφη και πάω να παίξω. Έπειτα, δεν πρέπει να μαγνητοφωνώ και πολύ, γιατί εγώ έχω λίγες κασέτες κι άμα μου τελειώσουνε τι θα κάνω; Μία μόνο μου πήρε ο μπαμπάς, μαζί με το μαγνητόφωνο, και δύο τρεις μου αγόρασε ύστερα η Αν... η μάνα. Ο Φίλιππος όμως έχει ένα σωρό κι άμα τις γράψει όλες κι από τις δύο πλευρές θα ξαναχρησιμοποιήσει, μου είπε, και κάτι παλιές με τραγούδια που δεν του αρέσουνε πια. Αφού, λοιπόν, έχει τόσες πολλές, δεν έπρεπε να θυμώσει τη μέρα που του χάλασα μια κατά λάθος - μία ήταν μονάχα! Και δεν έπρεπε να μου... να μου πει τόσο άσχημο πράγμα. Τόσο άσχημο, που ήθελα να γινόταν να πατήσω ένα κουμπί, όπως στο μαγνητόφωνο, και να το σβήσω από το μυαλό μου, να μην το θυμάμαι.

Όταν άρχισε να φωνάζει που του έσκισα την κασέτα του, είπε η μάνα:

- Μην κάνεις έτσι, δεν είναι σωστό να μαλώνεις με τον αδερφό σου!

Κι εκείνος είπε:

- Δεν είναι καθόλου αδερφός μου αυτό το θηρίο.

Δε με πείραξε που με είπε θηρίο, με πείραξε που είπε ότι δεν είμαι αδερφός του. Γιατί εγώ θέλω να είμαι. Και όταν με ρώτησαν ο Μαρίνος και η Μαρίνα, οι καινούριοι μου φίλοι, "τι σου είναι ο Φίλιππος", εγώ είπα "αδερφός μου". Κι άμα με ξαναρωτήσουν, πάλι το ίδιο θα πω. Θα το λέω, θα το λέω, θα το λέω, ώσπου να το πιστέψει όλος ο κόσμος. Θα το πω και σ' όλα τα παιδιά στο σχολείο και στην κυρία μας, για να μου πει "μπράβο, να σου ζήσει ο καινούριος σου αδερφός", όπως είπε και στο Γιαννάκη προχτές, που κάθεται δίπλα μου, επειδή γέννησε η μαμά του.

Σήμερα το πρωί το είπα και στη μάνα πως θέλω ο Φίλιππος να είναι αδερφός μου, για να το ξέρει. Εκείνη μου είπε πως πρέπει να προσπαθήσω να μην τον κάνω να νευριάζει, για να μου ξεθυμώσει ολότελα και να θέλει κι εκείνος να είμαστε αδέρφια.

- Και τώρα τι να κάνω, για να ξεθυμώσει και για να θέλει; τη ρώτησα.

- Να του κάνεις ένα δωράκι, μου λέει, αφού σκέφτηκε λίγο. Δηλαδή κάτι που να του αρέσει πολύ.

Προβληματισμοί για Συζήτηση
Αδέλφια
Κάποιες φορές ίσως νιώθουμε πως τα μικρά μας αδέλφια προκαλούν προβλήματα, παίρνουν τα πράγματά μας και αντιγράφουν τον τρόπο που κάνουμε διάφορα πράγματα. Πρέπει άραγε να θυμώνουμε με αυτό και να αντιμετωπίζουμε τα αδελφάκια μας σαν να ήταν φίλοι μας από το σχολείο; Ή μήπως θα ήταν πιο σωστό να τα αγαπάμε και να τα προσέχουμε ακόμα περισσότερο από τους φίλους μας, μια και θα είμαστε για μια ζωή μαζί τους; Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως η διαφορά της ηλικίας μας φαίνεται πολύ μεγάλη όταν είμαστε μικροί, μα όσο μεγαλώνουμε μοιάζει να εξαφανίζεται.

Ημερολόγιο
Εσείς κρατάτε κάποιο ημερολόγιο με τα κυριότερα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σας κάθε μέρα; Δεν θα σας άρεσε στο μέλλον να ανατρέχετε κάπου για να θυμάστε όσα ζήσατε τον περασμένο καιρό; Μην ξεχνάτε ότι σ' ένα τέτοιο βιβλίο μπορούμε να καταγράφουμε τις σκέψεις μας και τα σχέδιά μας και με αυτό τον τρόπο μπορούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα! Τι γίνεται όμως αν κάποιος τρίτος διαβάσει το βιβλίο μας αυτό και μάθει τι σκεφτόμαστε;

Σπίτι για πέντε